Shadowisper

Przysiadł zmęczony na pomnika granicie, spod przymrużonych powiek oglądał świat skrycie. Z nad głowy odgonił złowróżbnie kraczące ptaszysko. Choć niewidoczny dla ludzi, sam widział wszystko: Poranny ruch na cichych, grobowych alejkach, sennych ludzi stojących w kolejkach, po sztuczne kwiaty i martwe znicze, które położą na lodowatej płycie. Słyszał szepty nabożne i cichy płacz pod murem, gdzie staruszek z głową okrytą kapturem rozmawiał ze Śpiącą, której nikt nie zbudzi. Uśm